1 Regalo.

Noong unang araw ng March, itinaya ni Tita ang halos kalahati ng kanyang ipon para sa operasyon. Naging matagumpay ito ngunit kinailangan pa ring alagaan sa bahay ang kanyang tatay, ang aking Lolo.

Pagkagising ko, nadatnan kong wala ang kanyang lumpong katawan sa kanyang higaan sa sala. Maging si Tita at si Lola ay wala rin sa bahay. Malinis ang kanyang higaan at nakatiklop ang mga kumot. Ang aparatong ginagamit upang siya’y makakain ay nakalagay sa kahon.

Tahimik sa sala. Walang kung anong pag-ungol na sumagi sa aking pandinig. Kinutuban ako. Makalipas ang ilang segundong pag-iisip at pagkatulala sa harap ng higaan ni Lolo, alam kong tama ang aking hinala.

Bumalik ako sa aking kuwarto at dinampot ang aking cellphone. “Tita, wala na ba siya?”

Agad kong naramdaman ang lungkot ng kanyang boses nang sinabi niyang nasa ospital sila ni Lola.

“Wala na ba siya?” ulit ko kasabay ang agarang pagkapako ng tingin sa kawalan.

“Hintayin mo kami diyan. Dadalhin pa namin siya sa punerarya.”

Tinapos ko ang usapan. Kumpirmado. Hindi na kailangang sabihin pa. Sa pananalitang iyon ni Tita ay sigurado akong wala na si Lolo.

Walang luhang nagpumiglas sa aking dalawang mata. Walang hikbing nagmakaawang mamutawi sa aking bibig. Iniligpit ko ang mga gamit ni Lolo. Itinago ko sa kabilang kuwarto ang kanyang higaan. Nagwalis ako ng sahig at inihanda na ang salang paglalagyan ng kanyang kabaong pagdating nina Tita at Lola.

Tumingin ako sa kalendaryo. March 12. Kaarawan ngayon ni Lolo.