Sérieux.

Nakasabay ko na naman si Rolyn, kaklase ko noong elementary, sa pagbiyahe papasok sa school. Hindi ako nakapasok bago sumapit ang ikapito ng umaga. Nakakapanghinayang ang labing-anim na pisong lumusot sa bulsa ko upang ipampa-print sa project ko sa English.

Halos wala kaming ginawa sa unang klase. Isang normal na araw sa speech lab kung saan pinanood ko ang huling bahagi ng Marimar Episode 90 noong Biyernes. Pagbalik sa classroom, pinatapos sa iba ang project habang kaming tatlo nina Leska at Ysann ay nagkayayaang lumabas ng campus para kumain. Pumunta kami sa Mini Stop sa may harapan ng school at bumili ng tinapay kung tinapay man ang tawag doon at dalawang Red Horse Beer. Si Ysann ang dumiskarteng magpasok ng Red Horse sa campus. Tumambay kami sa may harapan ng library ng FEU-Main at doon namin lumango ni Leska.

Humiwalay si Ysann habang kaming dalawa ni Leska ay bumalik sa Fourth Floor para sa Trigo class namin. Nakapanluwag ng hininga ang balitang walang quiz na magaganap. Pinatabi ako ni Mike sa kanya para makapag-aral kami. Maya-maya ay nagalit ang prof namin dahil sa isang cellphone na di-umano’y apat na beses na tumunog at hindi man lang inagapan ng pagpatay nito. Sayang ang hindi natuloy na pagtuturo ng prof namin dahil lang sa inis sa nangyari.

11:00 na nang pumunta kami nina Randy, Barbie, Ayel, Regine, Andrea at iba pa sa Registrar’s Office para makapag-enroll ng maaga. Ipinaskil kasi sa bulletin boards ang mga pangalan naming mga scholar at ngayong araw kinakailangang mag-enroll. Dumating din sina David, Mike, Rannie, Maverick at Darren. Pagka-enroll ni David, nabahala siya sa grade niyang incomplete sa NSTP1 na hindi niya sinolusyonal noon pang nakaraang term. Nauna na kami para makapunta sa Lerma.

Kami nina Mike, Rannie at Darren ang sama-samang kumain sa isa sa mga kainang nakahanap sa Lerma. Humabol si David, hindi upang kumain dahilan ng kanyang kawalan ng gana. Pagkabalik namin sa school, nakakuwentuhan namin sa pinagtatambayan naming room habang break pa si Mr. Cerrer, ang Psychology prof namin. Tinawag ko siyang weird at pinaklian niya ako ng “Look who’s talking!”. Nagpatulong si David dito upang makagawa ng petition letter para maayos ang NSTP1 grade niya. Bago mag-ala una, nagkakuwentuhan kami ni Sir Cerrer tungkol sa mga kakaibang bagay. Nako, weird nga talaga siya. And so am I. Sa Psychology class namin, tinalakay ang Cognitive Development ng isang French psychologist, kung sino man siya. Ka-text ko nang mga sandaling iyon si Kristine.

Sa Filipino class naman, nag-ulat ng makalawang beses si Regine ngunit sumablay pa rin siya. Kasunod na sumalang sina Ayel (Robot), Randy (Matatandang Panggagamot) at Andrea (Hipnotismo). Napansin ni Ma’am Mars na hindi pa nagsasalita sa harap si Carlo kaya pinagbigyan niya itong makapagpakilala man lamang ng kanyang sarili sa harapan para magkaroon siya ng grade. Ang oral exam na iyon kung saan malaya kaming makapagtatalakay ng isang paksa sa loob ng sampung minuto ay katumbas ng final examination para sa subject na Filipino 1. Sobrang mahiyain ngayon ni Carlo kompara noong first term kung saan naging kaklase ko siya. Isang malaking salik ng katahimikan niya sa klase ang hindi niya pagkakaroon ng mga kaibigan sa I01. Bago matapos ang klase, bumaba ako sa Accounting Office upang tingnan kung maaari pang makakuha ng permit para sa Finals ngunit inayawan ako.

REPLEKSYON:

Nababa na naman ako ng salitang “seryoso” nang ito ang gamiting salita ng Filipino prof ko nang ilarawan niya ang bawat isa sa aming klase. Bumalik sa alaala ko ang araw na sinabihan ako ng Psychology teacher ko ng “You’re damn serious!”. Hindi ako isang taong mahiyain at hindi palaimik. Kakaiba ako para sa maraming tao. Matatas akong magsalita tungkol sa malalalim na bagay, may laman ang mga isipin, at higit sa lahat ay seryoso ang tingin nila sa akin. Wala silang mapansisisi sa ganitong sitwasyon ko. Ako man, hindi ko magawang sisihin ang sarili ko. Ngunit, ito ako at ang tanging paraan upang matanggap ko ang sarili ko bilang ganito ay harapin ang katotohanan seryoso akong tao.

Bon Anniversaire Ayel!

Hindi ako natuloy kagabi sa Acoustic Night ng Crossroads. Habang nasa FX kasi ako pauwi, niyaya ako ng tita ko sa Megamall. Bumaba ako sa kinasasakyan ko para sumakay ng pabalik. Bumili kami sa Wendy’s para may kainin sa pagnood ng sine. Binuhay ng The Golden Compass ang gabi ko kahit na paminsan-minsang lumipad palayo ang isip ko. Hindi na ako nakapanood ng Marimar dahil malapit nang maghatinggabi ako umuwi.

Ngayong araw na ito, sobrang baba ng spirit ko. Dekwat ang resulta ng NSTP “defense” kuno. I can’t help but blame myself. The other side is telling me that everything is already done. Yun na talaga yun, eh. Wala nang magagawa.

Napag-isipan kong huwag nang sumama sa birthday celebration ni Ayel. Dahil lang sa lintik na failure. Sa susunod namang linggo, puro test na–long quizzes at final examinations. Nabubuwisit pa rin ako sa kapalpakan ko. Wasting myself is a no-no. I should always be reminded.

Humahantong talaga sa ganito ang buhay. Nararamdaman ko naman yung emo-ness na palaging nakakapit sa kaluluwa ko. Gusto kong mainis sa sarili ko. Gusto kong mawala ang sarili ko. Pero hindi puwede.

Naisipan kong kumain (read: mag-isa) sa KFC na nasa tapat ng UE. Pagkatapos, bumalik ako sa school. Naisip kong sulitin ang araw na ito. Sayang ang pamasahe. Kailangang lubusin. Hindi hadlang ang kagutuman dahil may pera naman akong pambili. Kaya nga ako binibigyan ng perang baon. Pinasok ko ang bookstore na katabi ng UE at umasang may makikita akong book na may kinalaman sa French. Ang resulta: kabiguan. Puros tungkol sa Nursing ang nangaroon.

Kaya nga, hayun, bumalik ako sa school kahit ang kabilang ako ay nagpupumilit na umuwi na. Pero bago ako makabalik, napilit ako ng imaginary friend ko na bumili ng Smart na sim. Para niyo nang awa, i-text niyo ako sa 0929-3905380. May mayroong mabuting loob sanang mahabag sa kaawa-awang si Paurong.

Eto na, bumalik na nga talaga ako sa school. Nakasalubong ko si Leska sa may elevator. Sinabi niyang nasa ninth floor ang iba. Nandoon nga sina Rannie, Mike, David, Randy, Barbie, Ayel, Jena, Gail, Andrea, Darren at Niko. Nagyayang kumain sina Randy pero kinailangan kong tanggihan iyon. Tapos na nga kasi akong kumain. Isang masayang laro ng table tennis ang iniwan namin ni Rannie, maya-maya, para lumabas ng campus, at, kagaya kahapon, bumili ng ice cream sa Mini Stop. Pagkatapos naming makakain, naghanap kami ng housing para sa cellphone niya. Kung saan-saan kami pumunta e doon din naman pala hahantong sa una naming nakitaan.

Pagkabalik sa ninth floor, pumanay ang laro ng table tennis. Salamat sa bola at raketa ni Niko! Natuwa kami nang sina Randy at Rannie na ang naglaban. “Magbati muna kayo!” kantiyaw naming lahat. Habang naglalaro sila, pinapanood sa akin nina Mike at Gail ang mga video sa cellphone ng una. Nang pagsawaan na naming lahat ang table tennis, nauwi ako sa pagsagot ng cryptograms na naunang sinasagutan nina Andrea at Ayel. Ang cryptogram, mga kaibigan, ay isang uri ng palaisipan kung saan may isa o higit pang pangungusap. Ang mga letrang bumubuo sa mga lupon ng salita ay kinahahalilhan ng mga numero. Kailangang mapunan ng mga tamang letra ang mga lupon ng numero upang lumutang ang orihinal na pangungusap. Kung hindi kawatas-watas ang paliwanag ko, kayo na lang mismo ang magsaliksik.

Samantala, natuloy nga ang hindi ko pagsama sa birthday celebration ni Ayel. Maraming dahilan kaya naiwan kami ni Rannie sa pinagtambayan naming classroom at nagpatuloy na maglaro ng table tennis, maglaro ng table tennis at maglaro ng table tennis hanggang sa dumating si Niko. Humabol siya kina Ayel habang nagpakalunod na naman kami ni Rannie sa Computer Lab para magsulat ng blog.

Trois.

Hindi na ako nakakain ng almusal dahil sa 5:00 ako nagising. 5:45 na kami nagkasabay ni Mary Joy sa pagpasok sa school. Ipinahiram niya sa akin ang librong “Babaeng Misteryosa” at hindi ko pa rin ibinabalik sa kanya ang Rubik’s Cube na nilasug-lasog ni Mike. Mabilis kaming nakarating sa patutunguhan. Kumain muna ako ng almusal sa Jollibee bago pumasok sa school.

Masyado pang maaga ang alas siyete. 9:00 ang una kong klase ngayong araw kaya mahabang oras ang inilagi ko sa Computer Lab. Bago sumapit ang una naming klase, naghabol kami sa library nina Maverick at Facto ng assignment sa Accounting. Marami ring I01 ang nandoon para maghapit. Nakinig akong maigi sa discussion ng assignment na iyon. Worksheet. Trial balance. Debit, credit. Dinugo ang ilong ko habang nag-iingay ang karamihan sa amin.

Nagulo na mundo ko nang 11:00 na. May long quiz kasi sa Advanced Programming. Nahuli ang katabi kong si EJ na nangongopya sa akin. Hindi ko alam kung minus ba yung inilagay sa papel niya noong nilapitan siya ng nagsilbing proctor namin. Nasa panelling daw kasi ang prof namin na si Ma’am Eya, ang pinakamamahal kong prof. Ok. Tama na. Hindi naman talaga ako magaling sa programming. Asa naman.

Wala nang sumunod na klase. Nagsiuwi na ang iba samantalang naiwan ang ilan sa sulok ng corridor at stairway para tumambay. Pinagtripan ni Rannie si Mary Joy sa text. Nang umalis na ang iba, naiwan kami ni Rannie doon sa lugar na iyon at naghintay na lumipas ang oras. Maya-maya, lumabas kami ng campus para bumili ng ice cream sa Mini-Stop. Pagbalik namin sa school, dumiretso kami sa Computer Lab para mag-internet, ano pa nga ba. Gumawa nga pala siya ng blog: http://thelostme.wordpress.com.

Hindi ko alam kung pupunta ba ako sa church ngayong gabi. Balita ko, acoustic night daw. Ewan ko lang. Wala talaga akong balak na pumunta. Malamang pa niyan e sama-sama doon sina Francis, Kristine, Justin at Vieira na pinaiyak at ginalit ko noong nakaraang Martes.

Nahahati pa rin ang mundo ko. Palaging may pagbabago. Palaging may kakaiba. Gayunpaman, niyayakap ko pa rin ang bawat araw ng may pasasalamat. Buhay pa rin ako. Tuloy ang laban.

Sourire radieux.

Matagal na akong hindi nakasusulat sa blog na ito. Hindi naman sa wala akong oras, wala lang akong sipag na paganahin ang utak ko sa proseso ng blogging. Ganito nga kasi ang epekto ng kawalan ng internet sa bahay. Malaking bagay ang nangyaring iyon. Madalas na akong makatulog ng maaga maliban na lang kagabi dahil sa kaadikan kong makapanalo ng kahit dalawang laro ng Freecell at Spider. Inabuso ko ang logic ko kaya apat na oras lang ang inilagi ko sa kama.

Hindi naman ako nahuli sa una kong klase. English. Ang favorite subject ko. At mas naging favorite ko pa ito dahil sa puro writing na ang ginagawa namin. Buong akala ko’y magiging isang napakabigat na balakid ang malawakang strike ng mga jeepney drivers. Inabot ako ng mabigat na trapiko sa daan. Pagkaupo ko sa silya ko, hinapit ko ang pagsulat ng one-paragraph narrative sentence. Mabuti na lang binigyan ako ng 10/10 at may tanong pa sa dulo na “Is this story true?” Bago lumabas ng classroom ang prof ko, binigay ko sa kanya ang kopya ng The Lost Bike, isang maikling kuwento ng kakornihan ng emoterong si Paurong.

Sa Trigo class, isang oras ang ibinigay sa amin para makapag-aral para sa isang 50-item quiz. Mababa man ang grade ko sa Math, paborito ko pa rin ito lalo na’t napakagaling at napakabait bagaman strikto ng prof namin. Pagkatapos ng quiz, nanghinayang ako sa ilang dapat na maging solution na nakaligtaan ko. Gayunman, mas napapalapit sa puso ko ang Math ngayong mga nakalipas na araw. Parang kailan lang, palagi akong inilalaban noong Elementary sa mga Math contest pero ngayong tamad na ako pagdating sa Math, nawala na ‘yung dating ako.

Magkakasama kami nina David, Rannie at Darreng kumain ng tanghalian sa Lerma. Nagkaroon ng tossing-of-coin para mapagpasiyahan ang kakainin ko–gagayahin ba ang uulamin ni David o ni Rannie. Nanalo si Rannie kaya kumain ako ng tapsilog. Nang matapos na kaming kumain, humabol si Mike. Nagpasama siyang kumain. Tinamad siya kaya bumili na lang siya ng biskwit. Pumunta kami sa computer shop na malapit sa Hearty, kung saan ayaw kumain ni Mike kahapon kaya sa ibang kainan sa Lerma kaming dalawa kumain. Naroon sina Jezrel, Tadeo, Facto at Kurt. Napagdiskitahan namin ni Rannie ang nakita naming cellphone number na nakalagay sa isang Friendster profile. Lumabas din kami maya-maya.

Niyaya kong kumain si Mike kaya nilibre ko siya, kasama si Rannie, sa McDo. Nag-chicken fillet si Mike habang sundae naman ang amin ni Rannie. Wala pa nga iyon sa nilibre ni Mike sa Greenwich noong birthday niya. Ang kulit-kulit nilang dalawa.

Pagbalik sa school, hindi kami kaagad pumunta sa classroom para sa Psychology class. Tumambay muna kami sandali sa isang bakanteng classroom sa fifth floor. Nang nahiya na kami dahil sa pagdagsa ng mga estudyanteng gagamit ng silid na iyon, humantong na kami sa classroom namin sa fourth floor. Nagpatulong sa akin si Ysann sa pagsasalin ng mga Ingles na salita para sa kanyang report sa Filipino.

Naging maingay ang buong I01 dahil sa balitang absent ang prof namin sa ibang section ngayong araw. May mga nanatili pa rin sa classroom kahit na walang prof. Nagkuhaan kami ng litrato. May mga hawak silang papel na may nakasulat na “I Love Paurong!”, “https://gusot.wordpress.com” at “Dahil hindi plantsado ang buhay ng tao.” Nanood din kami ng mga video sa laptop ni Ysann. Nag-iba ang trip namin nang mag-magic kami ni David. Hindi ko namalayan ang mabilis na paglipas ng oras dahil sa pagod.

Naging maganda ang resulta ng oral exam sa Filipino. Ang mga sumalang na tagapag-ulat ay kinaya ang apoy ng platform at ng pagiging speaker sa araw na ito. Nagsilbi akong timer ng prof namin upang matiyak na sasampung minuto tatagal ang bawat speaker. Natalakay ang mga paksang gaya ng Phobia, Backmasking sa Likod ng Musika, The Vu, Purgatoryo, Atlantis, Crop Circle at Himala ni Barbie na siyang pinakamagaling na ulat ngayong araw. Tuwang-tuwa ang prof namin dahil sa hindi tumaas ang dugo niya dulot ng mga ulat.

Naghiwa-hiwalay na kami nina David at Rannie pagkalabas ng campus. Tinawagan ako ng tita ko at sinabing pumunta ako sa Megamall dahil naroon sila ng lola ko. Mabuti na lang at hindi pa ako nakauuwi nang mga sandaling iyon.

Pagkarating sa Megamall, nagkandaduling-duling ako sa paghahanap sa kanila. Nakita kong nag-iinternet ang tita ko sa Gloria Jeans’ at malamang ay ipinakita niya kay Lola ang pictures ng tita kong nasa Amerika na kapapanganak lang. Pumunta kami sa Metrobank para makasakay na sa kotse ng tito ko. Pumunta kami sa isang kainan sa tabi ng Ultra para kumain ng sisig. Nabundat na naman ako kasabay ng pagkalango sa beer.